Gepubliceerd op 07 februari 2025
.jpeg?etag=W%2F%2256cd8-67a60833%22&sourceContentType=image%2Fjpeg&ignoreAspectRatio&resize=164%2B292&quality=85)
Gisteren was ik op een inspirerend evenement in Veenendaal. Een dag vol inzichten, reflectie en nieuwe energie. En dat was exact wat ik ervan verwachtte! Maar wat ik niet had verwacht, was dat ik opnieuw een grens zou verleggen op een vlak waar ik al jaren tegenaan loop: mijn hoogtevrees.
Voor wie me nog niet in die zin kent; ik heb gigantisch last van hoogtevrees. Het belemmert me op evenementen, op reis en zelfs in het dagelijkse leven. Enkele jaren geleden besloot ik dat ik hier iets aan wilde doen. Ik zocht hulp en kwam terecht bij een praktijk die gespecialiseerd is in het overwinnen van angsten. Maar hun boodschap was allesbehalve bemoedigend: ‘Op jouw leeftijd is het moeilijk om deze angst te overwinnen, je brein zal de switch niet meer maken.’ Ik was toen nog geen 40.
Dat raakte me, maar ik weigerde om me erbij neer te leggen. Want hoogtevrees is niet alleen een angst in mijn hoofd, het is iets dat mijn hele lichaam overneemt. Mijn benen beginnen te trillen, ik zweet, word duizelig en verlies letterlijk mijn evenwicht. En dat terwijl mijn gezin graag de bergen intrekt op vakantie – iets wat ik hen jammer genoeg niet kan volgen. Zelfs bij evenementen kies ik in de mate van het mogelijke zorgvuldig mijn plaatsen uit, ver weg van balkons of hoogtes.
Dat brengt me bij een ervaring van enkele jaren geleden. Ik had tickets gekregen voor een balletvoorstelling.
Alleen... het waren plaatsen op het balkon. Mooie plaatsen, volgens velen. Maar voor mij een nachtmerrie.
De weg ernaartoe: een smal pad met een glazen afscheiding, een steile trap naar boven. Mijn lichaam sloeg meteen in paniekmodus. Toch zette ik door. Ik nam plaats, maar in plaats van te genieten, zat ik in pure angst, ik kon het niet van mij afzetten.
Tijdens de pauze ging ik bekomen in de ruimte aan de inkom. Ik zette me neer en zei dat ik niet meer terug kon gaan. Het pakte al mijn energie weg. Een medewerker merkte op dat ik me niet goed voelde.
Toen ik uitlegde wat er aan de hand was, keek ze me niet raar aan, maar dacht ze mee in een oplossing.
Ze zei me dat ze na de pauze zou kijken of er beneden een plaats was vrijgekomen. Dat was het geval en ik kreeg een plekje beneden. Ik kon eindelijk genieten. Wat een opluchting.
Maar ook: wat een frustratie. Hoe kon iets ‘zo banaals’ me zó overnemen?
Fast forward naar gisteren. Het evenement. Alles beneden zat vol.
De enige optie? Het balkon.
Daar stond ik dan, oog in oog met diezelfde angst. Eerst een brede, steile trap naar boven. Eens boven een gangpad met een glazen afscheiding. Mensen die middenin het pad stonden te praten. En ik stond daar, ik voelde de paniek al helemaal opkomen. Maar deze keer was het anders. Ik wist wat er gebeurde. En ik wist wat ik kon doen.
Ik nam een moment, dacht aan de technieken die ik me doorheen mijn opleidingen had aangeleerd, ademde diep in en rustig uit. En ik herinnerde er mezelf aan: ik heb de regie, ik ben baas in mijn eigen lichaam. Ik liet de angst niet overwinnen.
Stap voor stap ging ik verder. En het lukte.
Was ik helemaal op mijn gemak? Nee. En het moet misschien een raar zicht geweest zijn voor de mensen die me zagen, of misschien viel het ook helemaal niet op. Maar, wat telt is, ik was rustig.
En vooral: ik kon genieten van het evenement.
Angsten hoeven ons leven niet te bepalen. Ja, ze zijn er. Ja, ze zijn krachtig. Maar we hebben zelf de mogelijkheid om ze te verzachten, stap voor stap. Gisteren was daar voor mezelf een mooi bewijs van.
En dus, toch een beetje trots: ik heb mijn grens verlegd, op een onverwacht moment :-)
Heel veel liefs,
Ilse
Neem vrijblijvend contact met me op voor meer informatie over hoe je de volgende stap zet om Levenskracht terug te vinden.
Copyright © Alle rechten voorbehouden
